«Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν», συνέχεια του διηγήματος

© Κρητικού Βασιλική, Β2

«Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν», συνέχεια του διηγήματος

Ημερομηνία: 4 Ιανουαρίου. Τα παιδία μαζί με την μητέρα τους είχαν πάει για μια ακόμα φορά στην οδό Αιόλου. Η μαμά, μόνη και έρημη, δίχως συντροφιά ζητιάνευε στην γωνίτσα της. Αντίθετα, τα παιδιά έτρεχαν κρατώντας χέρι χέρι προς την βιτρίνα. «Άραγε, θα βρούμε εκεί τον σιδηρόδρομο ξανά»; Αυτή η ερώτηση ταξίδευε μέρα με την μέρα στο μυαλό τους.

-Ελάτε παιδία πρέπει να γυρίσουμε σπίτι προτού βραδιάσει. Ελάτε γρήγορα έχουμε πολύ περπάτημα. Φώναξε η μαμά.

– Ερχόμαστε! Απάντησαν εκείνα.

Καθώς φεύγανε ένας κύριος ψηλός, παχουλός, μεγάλος σε ηλικία, με άσπρα γένια και μαλλιά και κόκκινη στολή μπήκε στο μαγαζί με τον σιδηρόδρομο. Ο Πέτρος σκούντησε την Αγγελικούλα και της λέει.

-Κάποιος μπήκε στο μαγαζί, θα μας πάρει τον σιδηρόδρομο! Της είπε ψιθυριστά.

– Ωχ, όχι! Και αν μου πάρει και το αρκουδάκι που μου αρέσει;

Είκοσι λεπτά περπάτημα και το μόνο που σκέφτονται τα παιδιά είναι τα αγαπημένα τους παιχνίδια.

-Άντε ύπνο τώρα! Είπε η μαμά. Μας περιμένει και άλλη μεγάλη μέρα, είπε ξανά διστακτικά και κάπως θλιμμένα.

Ο ήλιος είχε ανατείλει, τα παιδιά είχαν σηκωθεί και έκαναν την καθημερινή, κουραστική ρουτίνα τους που τόσο τα καταπίεζε, λες και κάποιος τα πάταγε κάτω χωρίς σταματημό και όρια. Προχωρώντας προς την ξύλινη, χαλασμένη πόρτα του σπιτιού, έτοιμα να φύγουν για μια ακόμα αποστολή με την μητέρα τους είδαν ένα μεγάλο και ένα μικρό κουτί. Ήταν πολύχρωμα, έλεγαν. Τα άνοιξαν. Ήταν ο σιδηρόδρομος και το αρκουδάκι.

-Ποσό όμορφος είναι από κοντά… είπε φωναχτά ο Πέτρος.

Η μαμά είχε δακρύσει από την χαρά των παιδιών της. Ένιωσε επιτέλους αληθινή, σαν να ζει ένα όνειρο. Λέτε να γίνει πραγματικότητα; Αν γίνει, προφανώς θα είναι τέλειο, τόσο φωτεινό. Από την χαρά τους τα παιδιά ξέχασαν τελείως την απουσία του μπαμπά τους, αλλά και δεν είδαν την σημείωση που ήταν δίπλα σε αυτά τα κουτιά που έλεγε…

<< Όλα μπορούν να γίνουν αληθινά,

αρκεί να το πιστέψετε!>>

Άγιος Βασίλης