© Σέντη Μαρία, Γ4
Αναμνήσεις-θησαυρός
Πολλές φορές ο νους μου τρέχει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που όλοι ήμασταν ξέγνοιαστοι, ανέμελοι, ρισκάραμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως επειδή εκείνες οι εποχές ήταν καλύτερες. Και σίγουρα καλύτερες από τα παιδικά χρόνια των σημερινών παιδιών, τα οποία έχουν κυριεύσει η τεχνολογία και οι ηλεκτρονικές συσκευές. Όταν κάθομαι μόνη μου και χαλαρώνω, συχνά σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ήταν αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω και μου δινόταν η ευκαιρία να τα ξαναζήσω για μια ακόμη φορά.
Θυμάμαι έντονα τη διασκέδαση που είχα με τους φίλους μου﮲ ειδικά με την καλύτερή μου φίλη, ένα ψηλό μελαχρινό κοριτσάκι με χρυσή καρδιά. Τρέχαμε με άλλα παιδιά στα πάρκα, στα διαλείμματα του σχολείου – το μόνο που άκουγες ήταν φωνές και γέλια. Εννοείται πως βρισκόμασταν πολύ συχνά στο σπίτι κάποιου και μιλούσαμε για θέματα που μας ενδιέφεραν όλους, κι έτσι οι ώρες περνούσαν όπως τα λεπτά. Το σχολείο ήταν μόνο για διασκέδαση και όχι για μάθηση. Βέβαια, δεν γίνεται να παραλειφθούν οι τσακωμοί και οι καυγάδες που έχω παρακολουθήσει ή έχω συμμετάσχει, τους οποίους πλέον σκέφτομαι και γελάω.
-Τι σελίδα είμαστε;
-Δεν ξέρω. Τι ώρα είναι;
-Σε 20 λεπτά χτυπάει.
-Ακόμα;
Τα συνηθισμένα που ακούγονταν σε κάθε τάξη του Δημοτικού﮲ φαίνεται χαζό αλλά έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου τέτοιες συζητήσεις, που ακούγονταν σε κάθε μάθημα, και ακόμη τις θυμάμαι.
Στο Δημοτικό ως τάξη ήμασταν περίπου 20 παιδιά, κάναμε πολλή φασαρία και δεν ήμασταν και η αγαπημένη των δασκάλων. Εξαιτίας αυτού θυμάμαι πολλά πράγματα, τα οποία ακόμα θεωρώ αστεία και δραματικά. Τσακωμοί, φωνές, τσιρίδες, γέλια, αστεία, πέταγμα αντικειμένων.. όλα αυτά μέσα στην αίθουσα. Η εικόνα αυτή δε γίνεται να εξαφανιστεί από τη μνήμη μου. Ειδικά τους δασκάλους που είχαν οριακά σηκωθεί να φύγουν γιατί δεν τους άντεχαν.. αλλά και να μην νοιάζει καθόλου τους συμμαθητές μου ότι συμπεριφέρονταν με τέτοιο τρόπο. Ωστόσο, εννοείται πως όλα αυτά δεν είναι ούτε τα μισά, τόσο όσον αφορά την παλιά μου τάξη, όσο και γενικά τη ζωή μου ως μικρό παιδί. Αν τα έλεγα όλα, αμφιβάλλω ότι θα τελείωνα το σχολείο σύντομα!
Οι παιδικές αναμνήσεις είναι κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο για κάθε άνθρωπο. Κάτι που θυμάται εκούσια ή ακούσια σε όλη του τη ζωή. Κάτι που τον ολοκληρώνει ως χαρακτήρα, καθώς είναι η κατάλληλη ευκαιρία να θυμάται τη στάση και τη συμπεριφορά του, τις καλές και τις κακές στιγμές, από νήπιο ως και έφηβος. Τις θεωρώ μια άξια ικανότητα του εγκεφάλου, την οποία ο καθένας είναι τυχερός να έχει. Γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που δεν τις εκτιμά; Δεν το νομίζω. Όπως ξεκάθαρα, βέβαια, φαίνεται, αυτή είναι η γνώμη μου και θα τη στηρίζω με κάθε τρόπο. Αξίζουν, λοιπόν, οι αναμνήσεις… είναι η περιουσία μας.
