© Αυγουστάκη Σεβαστιανή, Κωστομοίρης Αντώνης, Μεχμετάι Πάουλα, Γκαμπράνης Γιάννης, Γ1
Σελίδα από το ημερολόγιο του Βιζυηνού
15 Σεπτεμβρίου 1881
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα πέρασα μία αρκετά δύσκολη ημέρα. Είμαι τόσο επηρεασμένος ψυχολογικά από τα γεγονότα. Νιώθω πως πνίγομαι σε μια θάλασσα συναισθημάτων. Θέλω να κλάψω και δεν ξέρω, αν είναι από χαρά, λύπη ή σύγχυση. Είδα, επιτέλους, την οικογένειά μου, μετά από τόσα χρόνια, μόνο που, πλέον, δεν είμαστε όλοι. Ο αδελφός μου, ο Χρηστάκης, πέθανε!
Τον δολοφόνησαν, μου είπαν. Έτσι και αλλιώς, ο τρόπος δεν μετράει, η πίκρα παραμένει ίδια. Είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσω, είχα να τους δω αρκετό καιρό και πλέον δε θα ξαναδώ τον Χρηστάκη ποτέ. Όταν τον αποχαιρέτησα, δεν γνώριζα πως ήταν η τελευταία φορά που τον ένιωθα, που άκουγα την φωνή του. Μέχρι να μάθω την ιστορία της ευρύτερης κατάστασης, με έφαγε το άγχος και η ανυπομονησία. Ένα τόσο σοβαρό συμβάν δεν είναι κάτι που είναι δυνατό να αφηγηθεί κανείς σε μικρό χρονικό διάστημα.
Η μητέρα, ο Μιχαήλος, ο Κιαμήλ, ο Τούρκος που γιάτρευε για επτά μήνες η μητέρα, και η μάνα του αποφάσισαν να συνεργαστούμε όλοι μαζί, για να βρούμε τον φονιά. Δεν γνώριζα αυτούς τους Τούρκους και στην αρχή παραξενεύτηκα με την επίσκεψή τους. Καθώς τους γνώρισα, όμως, μου φάνηκαν πολύ συμπαθητικοί. Είπαν πως θέλουν να μας βοηθήσουν ως ανταπόκριση στη φροντίδα που πρόσφερε η μητέρα προς τον ασθενή Κιαμήλ. Μέσα στο σύννεφο θλίψης, αισθάνομαι τώρα ένα φως, μία ελπίδα, καθώς η βοήθεια των Τούρκων μού γεννάει προσδοκίες. Νιώθω πως θα καταφέρουμε να ξεπληρώσουμε το αίμα του αδελφού μου.
Ακόμη δεν γνωρίζουν πώς έγινε, ποιος ήταν ο δολοφόνος. Θέλω να εξιχνιάσω την υπόθεση, για τη μνήμη του αδελφού μου και για να ηρεμήσει η μητέρα μου. Δεν θα αντέξει για πολύ. Ήδη έχει βιώσει απώλειες άλλων σημαντικών προσώπων της οικογένειας. Τουλάχιστον, αν μάθουμε την αλήθεια, ίσως ο πόνος να μην είναι τόσο δυνατός. Ας αναπαυθεί ο αδελφός μου, ας ελαφρύνει η ψυχή του Χρηστάκη μας!
